Als je het mij vraagt leven we momenteel in een psychotische maatschappij. Een samenleving waarin het lijkt alsof we een verkeerd mensbeeld hebben aangenomen. Eentje waarin de Homo Sapiens zich hebben getransformeerd in de Homo Economicus. Een economisch mens die rationeel is en hoofdzakelijk gedreven lijkt door eigenbelang en persoonlijke winst. Maar is ons mensbeeld niet oneindig veel complexer dan dat? Lieke Groen omschrijft in haar scriptie een duidelijke visie op het huidige mensbeeld, een absolute aanrader om te lezen. Zou dit één van de factoren kunnen zijn van het structureel weglekken van energie en motivatie bij mensen binnen onze samenleving? Waardoor we massaal in burn-out of andere psychische nood raken? En kunnen we binnen afzienbare tijd deze industriële gedachtegang los laten? We zullen wel moeten denk ik. Want van de 8,8 miljoen werkende Nederlanders is 5,9 miljoen niet gemotiveerd of betrokken bij het werk wat zij doen (L. Groen 2019). Het kapitalistische systeem is gebaseerd op oneindige economische groei maar tegelijkertijd put het mensen en onze aarde uit.

In de afgelopen 10 jaar zijn psychische klachten bij mannen met 67% gestegen zeggen cijfers van het Sociaal Cultureel Planbureau. Het mensbeeld van de man loopt niet synchroon met dat van de geëmancipeerde vrouw. Maatschappelijk gezien, ook vanuit opvoeding meegegeven, moeten mannen stoer en sterk zijn. Dit artikel geeft aan dat veel mannen klem zitten; tussen wie ze zijn en wie ze denken te moeten zijn. Maar zo heeft elk nadeel ook zijn voordeel. We zitten nu middenin de grote verandering en omslag. Ik heb sterk het vermoeden dat we door deze nood worden gedreven om echt té willen veranderen. Dit is de transitie van de moderne mens -en de geboorte van een nieuw systeem. En wat we zien is dat niet degenen die het fitst zijn overleven maar zij die zich het beste kunnen aanpassen. En die groep mensen wordt steeds kleiner. De tijd is aangebroken dat we een economie op basis van welzijn krijgen. IJsland, Nieuw-Zeeland en Schotland beginnen met een pilot, lees het hier. Het kan vanaf nu dus alleen maar beter gaan.

En terwijl ik dit schrijf, ben ik ontzettend positief over de toekomst. Ik kan ook niet anders, want ik heb samen met mijn man twee kinderen op deze wereld gezet. Mede daardoor voel ik een grote verantwoordelijkheid om actief deel te nemen in deze verandering. De komende tijd maken we een flinke stap en gaan we luisteren naar ons hart en onze intuïtie. Denken is overschat in onze westerse samenleving en daar komen we langzaam van terug. In mijn omgeving zie ik steeds meer mensen keuzes maken vanuit hun gevoel. Dit komt door eigen vrije wil of vanuit een ziektebeeld zoals Burn-out. Het leven lijkt ons te gebeuren terwijl we andere plannen maken. We zitten niet in een tijdperk van verandering maar in een verandering van tijdperk zegt ook hoogleraar Jan Rotmans. Hij verbaast zich zelfs dat slechts enkelen bevatten dat er een grote maatschappelijke verschuiving aankomt. Huh?!.. Ik dacht eigenlijk gewoon dat ik knettergek werd, want ik denk dit namelijk al járen. Terwijl ik voorheen mijn geloof haalde uit complottheorieën om onze complexe wereld te begrijpen, begrijp ik nu heel goed wat de nieuwe wereld orde eigenlijk betekent; verandering van onderaf. Alternatieve initiatieven ontwikkeld door jou en mij en dit gebeurt nu, op dit moment. Maatschappelijke sectoren hebben hun houdbaarheidsdatum bereikt omdat de mens niet meer centraal staat. Het is onontkoombaar en in deze kantelperiode kan juist het individu verschil maken!

Heb ik advies? Nee, heel eerlijk.. ik roei ook met de riemen die ik heb. Ik heb niet alle wijsheid in pacht, integendeel. Maar ik wil wel graag delen hoe ik roei. Voor mij betekent dit in de eerste plaats naar mijzelf kijken. De verandering willen zijn die ik wil zien in de wereld. En die wil is niet zo moeilijk, maar de uitvoering daarentegen is bijna niet te doen. En met deze eerlijkheid ben ik ervan overtuigd dat het met die uitvoering wel goed gaat komen. Want als de wil er is, is de weg er ook. Maar welke successen kan ik wel vieren? Op het gebied van werk heb ik eindelijk voor mijn gevoel kunnen kiezen. En voor mijn gezin ben ik nog bewuster naar mijzelf gaan kijken. En zo leer ik hoe ik steeds ietsje meer mijzelf mag zijn. En ook dit klinkt weer lekker simpel maar is verdomde moeilijk. Het is een lastig en pijnlijk proces. Want wie ben ik dan? Op de eerste plaats een mens en een mens is nou eenmaal tegenstrijdig. En wanneer ik die tegenstrijdigheid kan omarmen kan ik mijzelf accepteren voor wie ik ben. Op de tweede plaats ben ik een ego. Mijn IK is een bewustzijn wat heel graag ongezonde patronen wil herkennen, erkennen en accepteren. Zodat ik ook andere mensen kan accepteren voor wie ze zijn. Op deze manier leer ik mijzelf langzaamaan kennen. Ik vertrouw erop dat ik leer om minder negatief te oordelen over mijzelf. Hierdoor zal er meer zelfvertrouwen en zelfliefde ontstaan. En met deze zelfliefde kan ik in vertrouwen mijn oude patronen loslaten en aan nieuwe bouwen. Zodat ik op de eerste plaats een gezonde relatie met mijn man en kinderen heb en op tweede plaats met de rest van mijn omgeving.

Als we dit ieder voor zich doen dan keren we het tij. Eerst in ons persoonlijk leven en vervolgens in onze realiteit. Zo zal de wereld langzaamaan veranderen. Verandering kan alleen van onderaf komen. Eerst de mens en dan de rest van de wereld. En dit klinkt allemaal heel simpel maar het is ontzettend moeilijk.  

Liefs, Mama Citroen